பதிவு-7
நான் அமர்ந்து
கொண்டிருந்தேன்
சிறிது நேரம் சென்று
கொண்டிருந்தது
அப்பா முணக
ஆரம்பித்தார்
நான் அருகில் சென்றேன்
சிறிது சிறிதாக
கண்களைத்
திறந்தார் அப்பா
பொறுமையாக
பேசத் தொடங்கினார்
“பிறந்த நாள் அன்று
HOSPITAL
வந்து விட்டோம்
என்று கவலைப்
படுகிறாயா?”
என்று என்னைப்
பார்த்து கேட்டார்
“இல்லை” என்றேன்
என் அப்பா கண்களை
மூடி உறங்கி விட்டார்
நான் எழுந்து
கிளம்ப முயன்றேன்
என்னுடைய அம்மா
“NIGHT ல எங்கே
போகிறாய்” என்றார்
“DOCTOR கூப்பிட்டார்
நான் அவரைப்
பார்க்க வேண்டும்”
என்று பொய்
சொல்லி விட்டு
கிளம்பி விட்டேன்
அந்த அறையை
விட்டு வெளியே
வந்தேன்
அந்த HOSPITAL ல்
இரவு நேரத்தில்
இறந்த உடல்களை
வெளியே அனுப்பி
வைப்பார்கள்
இறந்த உடலை
ஸ்ட்ரெச்சரில் வைத்து
தள்ளிக் கொண்டு
போகும் போது
நாலைந்து பேர்கள்
அந்த உடலைச்
சுற்றி அழுத வண்ணம்
சென்று கொண்டு
இருந்தார்கள்
வாழ்க்கை என்பது
இவ்வளவு தான்
என்று நினைத்துக்
கொண்டே நடந்து
சென்று கொண்டிருந்த
போது தான்
என்னுடைய
கையும் காலும் வலித்தது
விபத்து நடந்து
முடிந்த பிறகு
நான் என்னுடைய
காயத்திற்கு
மருந்து போடவில்லை
என்பது அப்போது
தான் தெரிந்தது
நான் மருந்து
போட்டுக் கொண்டு
அந்த HOSPITAL
எதிரே வெளியே
வந்து அமர்ந்தேன்
வானத்தில் இருந்த
நிலாவைப் பார்த்தபடி
அமர்ந்து கொண்டு
இருந்தேன்
என்னுடைய
அப்பா சொன்னது
என்னுடைய
ஞாபகத்திற்கு
வந்தது
“பிறந்த நாள்
கோயிலுக்குப்
போக வேண்டும்”
“HOSPITAL
போகக்கூடாது”
“யாரிடமும்
திட்டு வாங்கக்கூடாது”
என்னை அறியாமல்
என் கண்களிலிருந்து
கண்ணீர் வழிந்தது
அதை
துடைக்காமலேயே
நான் அந்த
நிலாவையே பார்த்துக்
கொண்டு இருந்தேன்
என்னுடைய மனதை
விட்டு நீங்காத
நினைவுகளில்
இதுவும் ஒன்று
எனக்கு அலுவலகத்தில்
ஏற்பட்ட பிரச்சினை
மன வருத்தம்
ஆகியவற்றின்
காரணமாக
10102020 அன்று
நான் பிறந்த நாள்
கொண்டாடவில்லை
யாரையும் வீட்டிற்கு
வர வேண்டாம் என்று
சொல்லி விட்டேன்
ஆனால் என்னுடைய
நண்பன் கார்த்திக்
பல வருடங்கள்
கழித்து என்னுடைய
பிறந்தநாளுக்கு
என்னைத் தேடி வந்தான்
அவனுடன் வெளியே
சென்ற நான்
10102020-ம் தேதி
சனிக்கிழமை
என்னுடைய
பிறந்தநாள் அன்று
எடுத்துக் கொண்ட
புகைப்படங்கள்
தான் இவைகள்
---------என்றும் அன்புடன்
---------K.பாலகங்காதரன்
------11-10-2020
//////////////////////////////////////////////
